Wioska

     Odgłos wybuchu Ki był swoistym sygnałem rozpoczęcia bitwy. Z pewnością każdy się spiął. Radary nie miały aż takiego małego zasięgu, więc choć wioska była tuż tuż (a zatem również jej obrońcy), uznałem że w miejscu w którym spadnie mój kamrat wciąż powinienem być bezpieczny. Czym prędzej na pełnej prędkości się tam udałem. Być może uda mi się go nawet złapać zanim z hukiem przywali w skaliste/piaszczyste podłoże. Następnie postaram się ocenić wizualnie jego stan.
     — Trzymaj się — rzucę.
     Wespnę się możliwie wysoko, by mieć czystą linię wzroku na obrońców wioski. Postaram się ocenić ich liczebność oraz uzbrojenie. Z moim wzrokiem nie powinien to być problem. Następnie rozpocznę regularny ostrzał, zaczynając od tych którzy wyglądali na najsłabszych (losowo, jeśli trudno to będzie ocenić).
     Z przymrużonym lewym okiem, przyjmę pozycję leżącą, wystawiając przed siebie swój pistolecik. Oddam trzy strzały. Sprawdzę rezultat. Jeśli to było za daleko, spróbuję podejść bliżej, skracając poprzedni dystans dwukrotnie i znów wybierając wysokie miejsce. Znów oddam kilka strzałów. Spojrzę na moich ziomków, by zobaczyć co oni robią. Na tej podstawię zastanowię się nad dalszą strategią.

     Bynajmniej nie obchodziło mnie, czy kompan przeżyje. Miło by było, gdyby nadal mógł być dla mnie żywą tarczą, niestety na to się nie zapowiadało, więc porzuciłem go czym prędzej. Po kilku oddanych strzałach wiedziałem, że muszę się zbliżyć, by pomóc bardziej członkom drużyny. Za osłoną kamieni i innych nawet jeśli nie za wysokich struktur pobiegłem w kierunku Hedala.
     Zatrzymałem się przy najbliżej naturalnej osłonie, tak by mu nie przeszkadzać w walce. Rozejrzałem się za przeciwnikami. Postanowiłem też chwilę poczekać. Strzelę ki-blastem w kierunku pierwszego przeciwnika, który spróbuje przeszkodzić mojemu ziomkowi w walce. 
     Ruszę dalej, obchodząc tubylca walczącego z Hedalem od boku. Wyczekam moment, w którym będzie zajęty odpieraniem ciosów. Przymierzę się do strzału i wystrzelę, gdy się oddzielą. 
     Kiwnąłem w kierunku Hedala po kilkunastu sekundach rozpoczynając dalszy bieg nieważne czy się udało pokonać jego przeciwnika, na zgiętych nogach i pochylonej sylwetce. Dobrze by było obejść wroga niezauważony, by wszystkich niepostrzeżenie ściągnąć ciosem w tył głowy. W tym celu potrzebowałem kilku przystanków, gdzie mógłbym się schować i zbadać sytuacje przed kolejnym ryzykownym biegiem na teren wroga. Znajdując pierwszy z nich, rozglądam się za kolejnymi. Staram się zapamiętać ułożenie budynków i wypatrzeć okna, z których potencjalnie może być prowadzony ostrzał w moją stronę.

     Muesli nie miał wyboru, jak jedynie wkurzyć się potężnie i wykrzywić gangstersko.
     — DO STU WALONYCH LITRÓW NIEBIAŃSKIEGO ZŁOTA.
     Zanim dokończył, kątem oka dostrzegł nadbiegającego przeciwnika. No to przegryzł wargę. Potem niczym filmowiec, odskoczył pod kątem 45 stopni w tył, sięgając po swoją spluwę. Przykładając ją do skroni, tak samo jak drugą rękę, zamknął oczy i krzyknął:
     — Taiyoken!
     Fala białego światła oblała wszystkich w okolicy. Przez pewien czas to Muesli powinien być jedyną świadomą osobą.
     Nie tracąc chwili, wystrzelił z pistoleciku, a był w końcu dość blisko, w głowę żołnierza z mieczem. Następnie obrócił się w locie w kierunku kolejnych dwóch, z którymi walczył Hedal. Jak tylko dotknął stopami powierzchni, odzyskując solidne podparcie przed strzałem, w kierunku tych dwóch poleciały kolejny pociski - celował prosto w głowy.
     Otworzył dłoń, wystawiając ją w kierunku miasta. Szukał wzrokiem istot, które ich ostrzeliwały, by puścić w tamtym kierunku ostrzegawczego blasta.
     Po wszystkim zarzucił wzrok na Hedala z nadal wyciągniętą dłonią. Zaczął też w podskokach cofać się do swojej poprzedniej naturalnej zasłony, z której wyszedł wychodząc do ziomka.
     — Sam byś się ich pozbył. Jak mam niby to zrobić, jak się chowają i atakują mnie z każdej strony — krzyknął.
     Niestety oślepienie mogło też dotknąć kompana, więc czując się nieco odpowiedzialny za jego życie zanim odzyska wzrok, postanowił go osłaniać. Z tego właśnie powodu wcześniej zarzucił na nim wzrok i obserwował, czy ktoś lub jakiś ki-blast na niego nie naciera. W pogotowiu trzymał własnego ki-blasta lub strzały z pistoleciku.



OOC
Taiyoken -200KI
Ki-blast -40KI

     Na buźce wciąż męskiego Muesli pojawił się uśmieszek, że tak ładnie wszystko mu wyszło. Miał już na koncie 4 fragi, więc w sumie normę wyrobił i mógł zacząć się obijać. Szkoda tylko, że ten tępak Hedal chciał wszystkie ich starania zaprzepaścić.
     — Jasne, spoko plan. Naprawdę dobry, gdyby… NIE TO ŻE MAMY OBRABOWAĆ TO MIASTO. Sorry, unoszę się bez powodu, ale to przez adrenalinę. — skomentował, podczas gdy hipokrytycznie sam zaczął szastać blastami. Podniesienie głosu mogło się okazać przydatne, by nie zostać przez te kule energii zagłuszonym.
     Idąc w kierunku miasta, z wyciągniętymi przed siebie dłońmi, strzelił 4 blasty. Celował każdym w jeden z najbliższych, ale każdym w inny, budynków.
     Powstała w ten sposób zasłona dymna powinna choć trochę ograniczyć miejsca, z których mógł pojawić się ostrzał. Zatem młody Płatkan skupił się na dalszych miejscach, rozpędzając się wzdłuż linii miasta. 
     Pierwsze spojrzenie rzucił przed siebie, by zobaczyć jak daleko są jego kompani, czy musi przejmować się, że dostanie rykoszetem od ich przeciwników oraz czy warto im pomagać.
     Potem, w trakcie biegu szukał bystrym wzrokiem główek tubylców w oknach budynków. Kilku już załatwił, więc doskonale wiedział jakiego kształtu pysku się spodziewać.
     W ten sposób pozostawiał bardzo narażone na ataki swoje tyły i drugi bok (ten z przeciwnej strony do miasta), ale przecież szansę, że będzie tam schowany wróg… powinny być niewielkie, czyż nie?
     Co jakiś czas strzelał ki-blastami, by powiększać zasłonę dymną u progu miasta. Łącznie strzelił jeszcze 3 razy zanim zaczął się zastanawiać co dalej i spojrzał na Hedala.



OOC
7 ki-blastów -40KI * 7 = -280KI

     Generalnie beka, bo Muesli nie ma scautera, a żaden z jego kompanów nie raczył go poinformować o sytuacji. Jedyne co mógł się domyślać, to po ruchach kolegów, którzy jakby pozostawali w gotowości. Jednak lamusy to jak lamusy, ciągle czegoś się boją. Nie można było nic na to poradzić. Płatek więc zadbał tylko o to, by w pobliżu trzymać Hedala, a następnie beztrosko zaczął oddawać się poszukiwaniom skarbów.
     Hedal, cho no. Pomożesz mi! — krzyknął na kolegę, co by być pewnym, że będzie się trzymał niedaleko niego.
     Dzięki superoku mógł zauważyć trochę więcej niż pozostali. Być może właśnie dlatego został przydzielony do tej misji. Choć bardziej prawdopodobną odpowiedzią był przypadek. Mimo to, zielonowłosy postanowił napawać się swoją wyjątkowością i wykorzystać ją jako pretekst do w 120% oddania się głównej misji — czyli złupieniu tubylców. Przewalał grochowisko, wywalając kawałki ścian okolicznych budynków, które po spowodowanych przez nich zniszczeniach leżały na ziemi zamiast faktycznie być ścianami, w powietrze. Po sprawdzeniu kilku najbliższych budynków, uniósł wzrok wyżej i zaczął spokojnie przechadzać się po miasteczku. Czy coś szczególnego rzucało mu się w oczy? Czy to miasteczko mogło w ogóle oferować jakieś drogocenne materiały albo technologię. Uruchomił swoje szare komórki, by zrozumieć mieszkających tutaj wcześniej mieszkańców. Czym mogli się zajmować, z czego żyli i najważniejsze… gdzie gromadzili bogactwa. Coś musiało tam zwracać na siebie szczególną uwagę — z takimi myślami rozglądał się po okolicy. Całkiem nieświadomy zbliżającego się zagrożenia, jeśli takowym oczywiście była zbliżająca się jednostka.  

     Zanim przybyły kotki, Płatkan musiał ten czas wykorzystać by szybko oszukać system i dwukrotnie zwiększyć swoją siłę (a przynajmniej prawie dwukrotnie). Ponieważ Hedal go ubiegł w grabieniu loot'u, który sam znalazł, a zaraz potem podeszła cała równie napalona zgraja, stwierdził że idiotom zostawi brudną robotę. Złoto czy tam generalnie te bogactwa i tak nie były dla nich.
     Zamiast tego, odepchnięty z barem, odszedł na kilka kroków trochę się porozciągać. Pomachał łbem, porobił kółka, nawet strzyknął sobie przykładając łapą kark do ramienia. Skoczył delikatnie, rozszerzając nogi do rozkroku. Powstrzymał wizytę u lekarza, amortyzując swój aspirujący szpagat wsparciem ramion przed sobą. Minutka na turecki, minutka na damski w jedną, minutka na ten w drugą. Usiadł i również porobił skłony. Każde ćwiczenie rozciągające, które kiedykolwiek widzieliście na oczy, to właśnie przez nie przechodził. Zakończył kilkoma skłonami do boku i wyprostował ręce do góry z soczystym ziewnięciem.
     — Szybciej tam! — pogonił kolegów.
     Usiadł sobie na najbliższym głazie, przez chwilę wpatrując się w harujących żołnierzy. Gdy się znudził, sięgnął po swój pistolet. Wykonał z nim kilka póz na siedząco.
     Zaczął grzebać po kieszeniach, wyciągając multitool. Kilka ruchów śrubokręta, czy tam jego kosmicznej odmiany i pistolet ukazał swoje wstydliwe wnętrze. Muesli dotykał przypadkowo jego części, naruszał strukturę tego z czego są zrobione pistolety i pewnie coś napsuł, ale świetnie się bawił. W ten sposób, z na wpół zamkniętymi oczami czas sielankowo mu mijał.
     Aż z braku kontroli nacisnął tu i tam mocniej, a wnętrzności mechanizmu wyleciały na piach.
     — DO STU PIORUNÓW KRÓLA COLDA — złapał się za głowę.
     Zaczął macać całe podłoże wokół siebie, bo zapomniał, że ma super wzrok, z którego mógłby wtedy skorzystać. Następnie elementy zaczął układać z powrotem we wnętrzu broni, tak by pasowało. Prawdziwe puzzle, ale dla takiego zdolniachy to żaden był problem. Co prawda pod koniec nie do końca był z siebie dumny, ale można powiedzieć, że było ok.
     Kotki nadleciały, robiąc ten cały swój cyrk. Jeśli nie były wśród nich same takie bezmózgie pewnie mięsa armatnie jak ten w czerwonych spodniach to mogły zauważyć, że wzrok jednego z tych ich tzw. „zabójców współpracowników” przez cały czas z niewygodną miną spoglądał na stopę najwyższego kitku. Nie żeby Muesli był stópkarzem, chociaż stópki niczego sobie. Tylko zaledwie pół kroku albo i mniej dzieliło tego kitku od enigmatycznie wyglądającej metalowej części. Części od jego pistoletu, której przeoczył. Pytanie czy uznać za sukces to, że wizualnie udało mu się złożyć broń bez niej, czy porażkę, bo mu spluwa wybuchnie w dłoni przy próbie jej użycia.
     Btw. to tutejsi zaatakowali pierwsi, więc technicznie ich grupa jedynie się broniła przed napastnikami. Mieli moralne prawo zabić tamtych jak i nowych agresorów. Tylko, że Muesli nie pchał się na pierwszy ogień, o nie. Pchnął zamiast tego jednego z kumpli innego niż Hedal, szepcząc mu na ucho:
     — Senpai… zginiemy tu.
     Zaczął ładować ki-blasta, którego miał zamiar wystrzelić w tego z czerwonymi spodniami. Ale, jeśli kitku nie wykażą żadnych ruchów obronnych, to zatrzyma rękę, jedynie czekając z naładowaną energią i trzymając ich na muszce.


OOC:
-40 KI — ki blast
trening opisowy

     Jakimś cudem decyzja o wyprowadzeniu ciosu wyprzedzającego okazała się słuszna. Niestety przeciwnik był na to zbyt silny. Mimo, że dzięki swoim super oczom Płatek widział więcej niż jego kompani, dla reszty pewnie wyglądało to jakby czerwonospodni zniknął i pojawiał się dopiero przy odbieraniu żyć kolejnym członkom ekipy. Na szczęście samemu znajdował się na końcu składu pociągu śmierci, więc jakimś cudem do niego nie dotarł ten ponury konduktor.
     Przygnieciony jedynie ogromnym, bo ponad dwumetrowym, cielskiem Hedala, wylądował gdzieś w oddali. W głowie wciąż miał tylko ten wybuchający scauter — to nie mogli być zwykli przeciwnicy! Postanowił jak najszybciej wygramolić się zza kolegi i zbadać sytuację. Na swoją obronę miał tylko krzyk. Jeśli i do niego zacznie się dobierać, widząc że jeden przeżył, po prostu zabłaga o litość w formie:
     STOOOP. BŁAGAM, litości. Ja nie mam z nimi nic wspólnego — zacznie dotykać się po swoim płatkowym płaszczu, który ukrywał jego żołnierski strój oraz robić żałosne miny — Mówiłem im, by przestali. Że to nie jest sposób rozwiązywania konfliktów. Nie chcieli mnie słuchać, nic dla nich nie znaczę! Błagam oszczędźcie! Jestem taki jak wy!
     Przez myśl płatka przeszła zatrważająca myśl. Jak szybko się zorientował, wszyscy jego koledzy nie żyli, lecz to nie do końca była prawda. Gwałtownie odwrócił się w stronę Hedala i jeśli ten pozostał przytomny, i zaczął otwierać usta — strzelił mu prosto w gębę z ki-blasta (zakładając, że koty usłyszały też monolog i są obok).
     MILCZ, złoczyńco! To koniec waszej tyranii! Nie będziecie mnie już wykorzystywać! — dodałby na koniec.