Kamienna pustynia

     Hedal jak zwykle wydawał się być nie w sosie. Oby wrócił mu optymizm podczas misji po podróż w takiej atmosferze nie zapowiadała się zbyt przyjemnie.
     W końcu ruszyłem za resztą do miejsca, którym znajdował się wspomniany właz. Wyszedłem nim na zewnątrz, by rozejrzeć się po okolicy. Góry, góry i jeszcze raz góry. Nigdzie piachu, który pokazywali nam na ekranach. Moje ziomki wyszły przede mną, więc ruszyłem tam, gdzie znajdowało się największe zgromadzenie, czekając aż ktoś podejmie jakąś inicjatywę.
     — No, przynajmniej nie atakują nas na przywitanie — rzekłem do Hedala, lub kogokolwiek w pobliżu, jeśli go tam nie było, z na wpół udawanym uśmieszkiem.
     — To co teraz? Ruszamy przed siebie, tak myślę. Kto będzie dowodził? — dodałem do najbliższych ziomków.
     Zacząłem się rozglądać po twarzach współbratymców, a następnie, w oczekiwaniu na odpowiedź, również raz jeszcze po okolicy. Szukałem po miejscach, w których można by się schować. Niby powiedziałem, że nikt nas nie atakuje, ale lepiej bym nie wykrakał, ostrożności nigdy za wiele. Jeśli dojdzie do bitwy w okolicy statku, warto też mieć przygotowane miejsca na kampienie wrogów.

     Nikt pałał się o przejęcie dowództwa. Też nie zamierzałem, przynajmniej na razie. Postarałem się jednak zapamiętać twarz gościa, który jako pierwszy wydał z nas jakieś polecenie. Wszyscy ruszyli, a ja za nimi.
     Wstyd się przyznać, ale nie znałem się na lataniu. Zamiast tego goniłem resztę, skacząc od grzbietu wzniesienia do grzbietu. Nic nie szkodzi, że będę trochę z tyłu. Przecież na tym polegała moja rola. Do końca najlepiej nie dać się zauważyć, a jeśli to pozostać krytym przez towarzyszy i ostrzeliwać wrogów z dystansu. Nie byłem w końcu jakąś narwaną małpą, by pchać się pierwszy na pobojowisko, gdzie szansa śmierci była najwyższa. Małpą, na które chciałem zapolować, a nie się upodobnić.
     Było nie do zniesienia, pot lał się ze mnie, wprawiając niezdrowy zapach moje ciało. Latający mieli trochę lepiej, bo tam przy powierzchni promienie odbijające się od niej i stykanie się z rozgrzanym kamieniem dodatkowo dostarczało problemu. Mimo to trzymałem się moim zdaniem całkiem nieźle. Podróże były moją mocną stroną, gdyż miałem w nich wiele lat doświadczenia. Bardziej obawiałem się starcia, które różnić będzie się od tradycyjnego polowania z ukrycia jak mniemałem po charakterach towarzyszy, których zdołałem już nieco poznać.
     Z dołu nie było za dużo widać, więc zerkając tylko odrobinę z każdym krokiem na okolicę, przede wszystkim skupiłem się na obserwowaniu towarzyszy. Co by mi nie uciekli, ale również rozpoznać, gdy ktoś znajdzie coś interesującego. Uważałem się za intelektualistę, więc moja rada mogła być w tym całym raidzie bezcenna. Szkoda by było, bym nie zdążył jej udzielić zanim ktoś wpadnie na genialny pomysł frontowego natarcia na jakąś większą grupę…