Rzeka

Rzeka przepływająca przez ziemie błękitnej planety. Jest ona także wodopojem dla zwierząt, jakie zamieszkują te tereny, a także domem dla podwodnych istot.

Mieszkańcy Kukułkowa patrzyli w zdziwieniu, jak grupa motocyklistów porywa żonę lokalnego doktora i odjeżdża hen daleko. Nie mogli nic zrobić w starciu z taką siłą, która jeszcze miała element zaskoczenia po swojej stronie. W głowach wszystkich pojawiło się wiele różnych pytań, jednak najważniejszym z nich było pospolite "Dlaczego?". Otóż, tego dowiemy się już wkrótce.
-Yeeeehaw!-
Jeden z mężczyzn odpowiedzialnych za porwanie wręcz zawył wyrażając swoją ekscytację i zadowolenie z dobrze wykonanej roboty. Znajdował się po lewej stronie Cukiereczka i ubrany był w skórzane spodnie i skórzaną kamizelkę, pod którą nic nie miał. Na nogach ubrane miał zużyte, postrzępione buty sięgające połowy łydki. Wyglądał na szczupłego i odrobinę umięśnionego. Ciężko było stwierdzić jak wyglądała jego twarz, ponieważ miał kask, który skutecznie to uniemożliwiał. Większość motocyklistów właśnie tak wyglądała, z mniejszymi lub większymi różnicami w wyglądzie czy ubiorze. Jedną z najważniejszych wspólnych cech między nimi był okrągły emblemat z głową dzika z ogromnymi kłami, które wychodziły poza czerwone kółko otaczające łeb zwierzęcia.
-Jak myślicie, ile Doktorek nam zapłaci za okup, hę? Na pewno sporo, co nie?-
Powiedział, po czym podjechał bliżej Sugar, która znajdowała się na samym środku formacji. Siedziała na przednim siedzeniu motocyklu, który prowadził najwyższy i najpotężniej zbudowany z mężczyzn. Był na tyle wysoki, że z łatwością mógł siedzieć na tylnym siedzeniu i bez problemu prowadzić. Jednocześnie pilnował, by dziewczyna czasem nie wypadła lub nie próbowała uciekać, co w jej pozycji było dość trudne, ponieważ była związana i praktycznie przyciśnięta między motocyklem, a jak się można było domyśleć, liderem bandytów.
-Reiner, odsuń się trochę. Jesteś za blisko.-
Lider miał niski i spokojny, chociaż stanowczy głos. Był to taki typ, któremu aż nie sposób się sprzeciwić. Reiner posłuchał swojego przełożonego i wrócił na miejsce w formacji. Nie przestał jednak gadać.
-A ty jak myślisz, panienko? Ile możemy za ciebie wyciągnąć?-
Powiedział, zwracając się bezpośrednio do Cukiereczka, która ze swojej perspektywy niezbyt mogła wypatrzeć dokąd zmierzają. Po opuszczeniu Kukułkowa kierowali się w nieznane jej regiony, gdzieś poza cywilizacją.

- Oooh - zdziwiła się na narastający ryk silników spalinowych, który na myśl przywodził jej niektóre prymitywne, choć nadal bardzo skuteczne narzędzia zasilane na wachę. Nagle poczuła szarpnięcie i niespodziewanie rączki miała już z tyłu, a tak dziwnej sensacji i konfliktowych obliczeń do tej pory nie mogła skojarzyć z niczym innym, jak jedną z łóżkowych gier wstępnych męża. Pośpiesznie wrzucili Cukiereczka na motocykl lidera i przed odjazdem krzyknęła do zaskoczonego Doktora.
- Doktorze! Ci Panowie chyba gorliwie chcą mnie zaprosić na przejażdżkę, mogę spóźnić się ze zrobieniem obiadu! - uśmiechnęła się i chciała pomachać na pożegnanie, ale ucisk na nadgarstkach skutecznie to uniemożliwił.

Ryk silników miał miłe brzmienie, a napęd kołowy był z rzadkością widziany w całym Kukułkowie. Niesamowite maszyny może nie osiągały tak wielkich prędkości, jak latający samochód, ale przemierzanie drogi wzdłuż rzeki niosło ze sobą coś magicznego.
- Jakiś jesteś wielki! - spojrzała w górę na lidera szajki, rumieniąc się niekontrolowanie. To najwyższy mężczyzna, jakiej przyszło spotkać.
- Powinieneś koniecznie wpaść na festiwal, musisz spróbować moich placków rybnych i... - nagle podjechał jeden z pomagierów na niebezpieczną odległość. Nie bardzo rozumiała o jaką zapłatę mogło chodzić, przecież nie kojarzy by cokolwiek kupowali od Dr. Flip Flapa.
Chwilowo siedziała w milczeniu, dopóki ten sam nieszczęśnik od braku kontroli w należytym przestrzeganiu protokołów bezpieczeństwa nie zapytał jej bezpośrednio o okup.
- Aaah to jakaś zapłata za mnie ma być? - dopiero skojarzyła po tych zagadkowych okolicznościach po czym dodała stanowczo -Nic.

Gadatliwy motocyklista zamilkł, gdy usłyszał odpowiedź porwanej dziewczyny. Jego głowa wędrowała od drogi przed nim na Cukiereczka i tak na zmianę. W końcu jednak zebrał się do kupy i odpowiedział.
-A-A-Ale jak to nic?-
Jego głos nie brzmiał już tak pewnie i radośnie jak wcześniej. Teraz wydawał się być bardziej... Zmartwiony? Lider motocyklistów westchnął, jednak nic nie powiedział. Reiner tymczasem znów zaczął się zbliżać na niebezpieczną odległość i każde słowo jakie wychodziło spod jego hełmu brzmiało na coraz bardziej przepełnione strachem.
-To n-niemożliwe! Musisz być coś warta! Cokolwiek! To nie tak, że cię może wymienić, nie? Co nie, szefie?!-
-Żartuje sobie z ciebie. Doktor na pewno za nią zapłaci.-*
Odpowiedział spokojnie, skutecznie zamykając jadaczkę Reinerowi. Znów ułożyli się w formację i jechali w ciszy, pomijając ryk silników. Wkrótce jednak odezwał się kolejny z motocyklistów, który do tej pory siedział cicho. Jechał trochę bardziej z tyłu i nie ruszał się ze swojej pozycji, w przeciwieństwie do swojego bardziej aktywnego towarzysza o pomarańczowym kolorku dialogu.
-Śśśefie, nie powinniśśśmy jej zaśśśonić oczu?-
-Nie ma znaczenia. Już i tak jesteśmy na miejscu.-
Powiedział, po czym cała formacja zjechała w prawo. Następnie motocykliści zgasili swoje maszyny i zeszli z nich, co pozwoliło Cukiereczkowi w końcu się rozejrzeć, ponieważ wielkie cielsko lidera już nie zasłaniało jej widoku. Znajome tereny Kukułkowa, a także jego okolice zostały zmienione na ogromne ilości zieleni z małą ilością drzew i brakiem jakiejkolwiek cywilizacji poza szosą i małym budynkiem z szyldem głoszącym "Serwis motoryzacyjny rodziny Johnsonów". Niestety, ten budynek swoje najlepsze lata miał już za sobą. Jak się jednak okazało, wciąż funkcjonował. Motocykliści zaczęli napełniać swoje maszyny paliwem z pobliskich dystrybutorów, niektórzy otworzyli drzwi garażowe i wprowadzili maszyny do środka, a jeszcze inni ściągnęli kaski i od razu skierowali się do głównego budynku. Jedną z osób należących do ostatniej grupy był lider, który musiał w wejściu się schylać, ponieważ inaczej by się nie zmieścił. Wszyscy praktycznie olali Cukiereczka, poza jedną osobą.
-Witam w siedzibie bandy Dzikiego Dzika, maleńka!-
Za plecami dziewczyny odezwał się znajomy głos, którego posiadacz złapał ją i podniósł, ściągając z motocykla i sadzając obok siebie, jeśli ta jeszcze tego nie zrobiła.
-Jestem Reiner, ale to już pewnie wiesz. Wiesz też, że porwaliśmy cię dla okupu, ale nie mamy zamiaru ci robić krzywdy, także byłoby miło, gdybyś nie próbowała się opierać ani uciekać. Wkrótce będziemy mieli obiad, a mama szefa robi świetne zapiekanki! Także jak nie będziesz sprawiała problemów, to dostaniesz dokładkę.-
Powiedział, po czym się uśmiechnął. Zaraz, uśmiechnął? A tak! Tak jak większość gangu, tak i on ściągnął kask. Teraz dziewczyna mogła z łatwością zobaczyć jego przeciętną, okrągłą twarz z cienkim nosem, jasnoniebieskie włosy i oczy o takim samym kolorze.
-Hmmm.... Mamy jeszcze trochę czasu zanim chłopaki przygotują twój pokój, więc jak chcesz, to mogę cię trochę oprowadzić.-

Z/t

____________
* - zmieniłem mu kolorek na trochę mniej oczojebny

- Zasłonić oczy? Oj to miała być jakaś niespodzianka!? - To by wiele wyjaśniało, ale żadnej urodzinowej imprezy nie zastała. No tak, w końcu to nie ta pora roku, ale jakaś konkretna okazja musiała być. W końcu dojechali na miejsce, ale zastała jedynie kącik motoryzacyjny, który koniecznie wymagał naprawy oraz porządnego skrobania. Lekko się skrzywiła na ustach, niedowierzając, że wpierw zabrali ją na wycieczkę, a następnie kompletnie zignorowali, dopóty nie usłyszała gadatliwego gadatka. Poczuła szarpnięcie i zaraz zeszła ze niedawna ryczącego, metalowego rumaka.
- Jestem Cukiereczkiem - odparła słodziutko robiąc z ust dzióbek. - Panie Reiner to nieodpowiedzialnie jeździć tak blisko, mogłeś zrobić sobie i innym krzywdę - napomknęła naprędce jego wybryki, ale szybko jej zaniepokojenie przeszło, gdy wspomniał o obiedzie.
- Zapiekanki brzmią niesamowicie, co za mili i gościnni ludzie, tylko nie rozumiem o co chodzi z tym okupem. - W końcu jasno powiedziała, że nic za nią nie dostaną. Doktor ma w zapasie już drugiego cukiereczka w budowie, a i to straszny skąpiec. Pod tym względem jego serce jest twardsze od stali i to nie dosłownie.
- Oh oprowadź mnie, te maszyny... takich do tej pory nie widziałam! - zaczęła się rumienić w pełni ekscytacji i podskakiwać delikatnie w górę.
- Pogrzebałabym w nich, ale mam związane ręce... - próbowała zerknąć za siebie - Czy to jest częścią jakiejś niespodzianki? Twój znajomy wspominał coś o zasłanianiu oczu, oh może to jakaś impreza niespodzianka! Cukiereczek odkrywa świat motoryzacji! -

Z/t za MG